 |
| Zobacz poprzedni temat :: Zobacz następny temat |
| Czy choroby, zioła i eliksiry powinny wejść?? |
| Tak |
|
100% |
[ 6 ] |
| Nie |
|
0% |
[ 0 ] |
| Róbta co chceta... xD |
|
0% |
[ 0 ] |
|
| Wszystkich Głosów : 6 |
|
| Autor |
Wiadomość |
Kira
Szczenię, Demon i Uzdrowiciel
Dołączył: 12 Lis 2009
Posty: 82
Przeczytał: 0 tematów
Pomógł: 3 razy
Ostrzeżeń: 0/5
Skąd: Z nikąd. Poprostu z nikąd.
|
 Wysłany: Czw 20:36, 12 Lis 2009 Temat postu: Mam Pomysła na.... |
|
|
Mam pomysł na choroby. Medycy losowali, by przeróżne choroby i choróbki, których się nieda lub da wyleczyć. Lekarstwa trzeba będzie zdobyć. Z różnych ziół, które szaman może połączyć. Choroby by trwały ok. kilku dni do maximum dwuch tygodni. Na przykład taka choroba jak Arleandus - jest śmiertelna, gdy ktoś na nią zachoruję, a nosi ciężkie rzeczy. I jak ktoś mu złamie serce. Osoba nie może polować. Żeby tą chorobę wyleczyć trzeba znaleźć na wyprawię zatruty mech, kwiat paproci, kość antylopy, jaskółcze ziele, trujący bluszcz, czarne jagody i niezapominajki oraz 50 kostek cukru. Eliksir, który szaman sporządza robi się przez 50 postów (25 chorej osoby oraz 25 szamana i szaman sporządza eliksir 5 postów po tych 50.) Szamani muszą umieć jakie kolwiek zaklęcie. Po 50 postach i 5 na zrobienie eliksiru trzeba eliksir podać osobie nabitej na kolce w jeziorze kolców. Jest to niebezpieczne. Dziękuję za zastanowienie się nad pomysłem.
Post został pochwalony 1 raz |
|
| Powrót do góry |
|
|
|
|
 |
Kira
Szczenię, Demon i Uzdrowiciel
Dołączył: 12 Lis 2009
Posty: 82
Przeczytał: 0 tematów
Pomógł: 3 razy
Ostrzeżeń: 0/5
Skąd: Z nikąd. Poprostu z nikąd.
|
| Wysłany: Czw 20:37, 12 Lis 2009 Temat postu: |
|
|
Ja jestem na TAK, a reszta niech głosują na cokolwiek. Innymi słowem głosuta róbta co chceta........ xD
Też jestem na TAK
edit by Wilczyca
Post został pochwalony 0 razy
Ostatnio zmieniony przez Kira dnia Czw 20:38, 12 Lis 2009, w całości zmieniany 1 raz |
|
| Powrót do góry |
|
|
Kary
Ogier Alfa Natury i Nocy
Dołączył: 05 Paź 2009
Posty: 264
Przeczytał: 0 tematów
Pomógł: 4 razy
Ostrzeżeń: 0/5
Skąd: Watacha Natury i Nocy
Płeć: 
|
| Wysłany: Śro 16:42, 18 Lis 2009 Temat postu: |
|
|
Ja też jestem na tak.
Post został pochwalony 0 razy |
|
| Powrót do góry |
|
|
Sindragosa
Opętana Szamanka
Dołączył: 05 Paź 2009
Posty: 1049
Przeczytał: 0 tematów
Pomógł: 7 razy
Ostrzeżeń: 0/5
Skąd: z krainy śmierci
Płeć: 
|
| Wysłany: Czw 20:08, 19 Lis 2009 Temat postu: |
|
|
To co wprowadzamy na krótki okres np. na początek 2 tygodnie. Jak się sprawdzi to bedzie na stałe 
Post został pochwalony 0 razy |
|
| Powrót do góry |
|
|
Burza
Samica Alfa Azarath(?)
Dołączył: 02 Sty 2010
Posty: 46
Przeczytał: 0 tematów
Ostrzeżeń: 0/5
Płeć:
|
| Wysłany: Nie 15:32, 03 Sty 2010 Temat postu: |
|
|
Na tak.
Post został pochwalony 0 razy |
|
| Powrót do góry |
|
|
Kira
Szczenię, Demon i Uzdrowiciel
Dołączył: 12 Lis 2009
Posty: 82
Przeczytał: 0 tematów
Pomógł: 3 razy
Ostrzeżeń: 0/5
Skąd: Z nikąd. Poprostu z nikąd.
|
| Wysłany: Nie 16:30, 03 Sty 2010 Temat postu: |
|
|
Ok. To wprowadzam. O.o ja losuje w watasze Azarath. Trzeba choroby wymyślić  .
Post został pochwalony 0 razy |
|
| Powrót do góry |
|
|
Hekate
Klacz Alfa Cienia i Szamanka.
Dołączył: 29 Lis 2009
Posty: 504
Przeczytał: 0 tematów
Pomógł: 9 razy
Ostrzeżeń: 0/5
Płeć:
|
| Wysłany: Pon 17:05, 04 Sty 2010 Temat postu: |
|
|
Ok ^^ Ja też za oczywiście...
Post został pochwalony 0 razy |
|
| Powrót do góry |
|
|
Kira
Szczenię, Demon i Uzdrowiciel
Dołączył: 12 Lis 2009
Posty: 82
Przeczytał: 0 tematów
Pomógł: 3 razy
Ostrzeżeń: 0/5
Skąd: Z nikąd. Poprostu z nikąd.
|
| Wysłany: Pon 17:12, 04 Sty 2010 Temat postu: |
|
|
Więc tak. Wymyśliłam...
-nic^^
A teraz przejdźmy do chorób. xD
Zapalenie Płuc:
Objawy:
1.Osłabienie
2.ból mięśni
3.dreszcze
4.ból klatki piersiowej
5.duszność o różnym nasileniu.
6.Wysoka gorączka
7.Zalewny pot
8.Kaszel
Leczenie:
Częste picie rumianku.
Grypa:
Objawy:
1.Wysoka gorączka
2.Katar oraz Kichanie
3.Ból głowy i mięśni
4.Znaczne ,czasem silne osłabienie
Leczenie
Zarzywanie Czarnej Cytryny.
Wścieklizna:
Objawy:
1.Nie pokój
2.Agresywne zachowanie
3.Toczenie się piany z pyska
4.Brak odczuwania bólu
Leczenie:
Podanie choremu bardzo silnie uspokazającej Czarnej Stokrotki.
Krwotok:
Objawy:
1.Nagłe i silne krwawienie z nosa lub skaleczenia
2.Szum w uszach
3.Słabnięcie
Leczenie:
Natychmiast robimy okład z Zielonej Perły a na okład okładamy dużym liściem.
Post został pochwalony 1 raz |
|
| Powrót do góry |
|
|
Burza
Samica Alfa Azarath(?)
Dołączył: 02 Sty 2010
Posty: 46
Przeczytał: 0 tematów
Ostrzeżeń: 0/5
Płeć:
|
| Wysłany: Pon 17:17, 04 Sty 2010 Temat postu: |
|
|
Ekstra!
Post został pochwalony 0 razy |
|
| Powrót do góry |
|
|
Kira
Szczenię, Demon i Uzdrowiciel
Dołączył: 12 Lis 2009
Posty: 82
Przeczytał: 0 tematów
Pomógł: 3 razy
Ostrzeżeń: 0/5
Skąd: Z nikąd. Poprostu z nikąd.
|
| Wysłany: Pon 17:24, 04 Sty 2010 Temat postu: |
|
|
Więc narazie tyle. Nadal myśle.
Post został pochwalony 0 razy |
|
| Powrót do góry |
|
|
Hooligan
Wieczne Szczenię^^
Dołączył: 03 Sty 2010
Posty: 11
Przeczytał: 0 tematów
Pomógł: 3 razy
Ostrzeżeń: 0/5
Płeć:
|
| Wysłany: Pon 20:36, 04 Sty 2010 Temat postu: |
|
|
Tak i mam nawet trochu choróbstw^^
Choroby psychiczne!
Choroby psychiczne są chorobami, które w większości nie dają szkód organizmowi fizycznie ( np. jakiś zmian skórnych, zapalenia itp. ). Chorzy na choroby umysłowe często są podani analizami neurologicznymi. W końcu . . . teoretycznie dzieje się to w głowie.
Depresja - najczęstsza z chorób, na jaką można zapaść. Objawia się często mniejszą aktywnością, niechęcią do kontaktów z innymi, częste siedzenie w samotności i myśleniu. Jest chorobą, z której da się wyjść. Jednakże to zależy od siły psychicznej pacjenta. W głębokiej depresji pojawiają się poważne myśli, a nawet czyny samobójcze.
Hipochondria - jest rodzajem nerwicy, która opiera się na tym, że chory na nią odczuwa ból fizyczny, nie spowodowany jednakże przyczyną chorób somatycznych ( przykład: bolesne zapalenie ucha ). Często towarzyszy innym chorobom. Na przykład depresji. Jest dość trudna do zdiagnozowania, które trwa dość długo.
Anxiety neurosis - Inaczej nerwica lękowa.
Objawami są:
# brak pewności siebie,
# oczekiwanie niepowodzeń,
# skłonność do przeżywania z niepokojem i napięciem mających nastąpić wydarzeń,
# przeczulenie na punkcie opinii innych,
# wycofywanie się z kontaktów z otoczeniem.
W innej postaci tej choroby rozwijają sięfobie. Na przykład:
# agorafobie - lęk przed przejściem przez otwartą przestrzeń,
# klaustrofobie - lęk przed zamkniętymi pomieszczeniami,
# mizofobie - lęk przed zabrudzeniem się,
# nozofobia - lęk przed zachorowaniem. Występuje poczucie poważnego zagrożenia chorobą, a nie przeświadczenie, iż niebezpieczna choroba niszczy organizm.
Schizofrenia - w pojawieniu się choroby mogą uczestniczyć czynniki psychospołeczne, takie jak sytuacja rodzinna czy stres nagły lub przewlekły,
# schizofrenia może mieć wiele przyczyn, które wchodzą ze sobą w interakcje. Objawami jest autyzm, czyli zamykanie się we własnym świecie i przeżywanie go ; rozszczepienie osobowości, czyli rozerwanie poszczególnych funkcji psychicznych ; paratymia, czyli wyraźny rozdźwięk między zawartością wypowiedzi i zachowań chorego a towarzyszącym im wyrazem uczuciowym. Wyróżniamy kilka rodzai schizofrenii:
# prosta,
# katatoniczna,
# hebefreniczna,
# paranoidalna
Chorzy na schizofrenię mogą mieć urojenia, omamy, różnego rodzaju iluzje.
Obsesive Compulsive Disorder - Uporczywe nawracające myśli oraz przymus wykonania jakiś czynności to podstawowe objawy nerwicy natręctw. Cechą charakterystyczną są tu obsesję - to zaburzenie związane z nawracającymi, uporczywymi myślami natrętnymi, wyobrażenia, idee, impulsy do działania. Kompulsje – czynności przymusowe, rytuały są to wielokrotnie powtarzane zachowania, które mają zapobiegać jakimś mało prawdopodobnym wydarzeniom. Najczęściej wiążą się z niepokojem i lękiem, który nasila się w momencie zaniechania czynności przymusowej.
Lęki - Ów choroba psychiczna występuję w różnych natężeniach i trudno odróżnić lęk patologiczny od fizjologicznego. O patologicznym lęku można mówić wtedy, kiedy lek jest bardzo częsty lub stały i kiedy tak opanowuje emocje, że utrudnia pracę. Najczęściej patologiczne lęki nie mają jakiejś określonej przyczyny, ani tez nie dotyczą jakiejś konkretnej sprawy. Chory boi się, odczuwa zagrożenie, boi się o swoją rodzinę, watahę, a nawet o całą Krainę. Chorym często spada aktywność oraz obniżenie nastroju. Lęku nie można całkowicie wyleczyć. Można jednak wpływać na czynniki lękotwórcze. W sytuacjach z dużą grupą wilków, lub głośnym hałasem. Najlepszą formą leczenie są terapie.
Mania - Mania to niejako odwrotność depresji i apatii. Stany pobudzenia to stany, w których człowiek jest nadmiernie aktywny, pobudzony, w podwyższonym nastroju, czasem gniewny, skłonny do wybuchów wściekłości, a nawet do agresji. Chory uważa się za posłańca Bogów, wmawia wszystkim, że nie jest chory.
Będzie kilka ppp, bo spis teraźniejszy jest nie w komplecie...
Post został pochwalony 1 raz |
|
| Powrót do góry |
|
|
Hooligan
Wieczne Szczenię^^
Dołączył: 03 Sty 2010
Posty: 11
Przeczytał: 0 tematów
Pomógł: 3 razy
Ostrzeżeń: 0/5
Płeć:
|
| Wysłany: Pon 20:38, 04 Sty 2010 Temat postu: |
|
|
Choroby fizyczne!
Są choroby zakaźne, genetyczne, psychiczne i inne . . .
Oczywiste jest to, że są i ' zwykłe ' choroby. Poniżej znajduję się lista najczęstszych takich chorób, na jakie można zapaść w Krainie.
Grypa - jest wywoływana wirusami. Jest chorobą układu oddechowego i można się nią zarazić drogą kropelkową od innego wilka ( również chorego na grypę ). Objawy:
- podwyższona temperatura ciała >38oC;
- suchy kaszel;
- katar;
- dreszcze;
- bóle głowy i mięśni;
- brak energii oraz ogólne uczucie osłabienia.
Leczenie:
Można ją wyleczyć przy pomocy Medyka, ponieważ sam chory nic nie zdziała. Wbrew pozorom jest to poważna choroba, mylona często z przeziębieniem. Należy również pić dużo płynów. Najlepiej spożywać wodę, bądź sok malinowy wraz z dodatkiem miodu.
Angina -jest ogólnoustrojową, ostrą chorobą zakaźną (przenoszoną drogą kropelkową) polegającą na zapaleniu (wywołanym przez paciorkowce, czasami gronkowce) błony śluzowej gardła i migdałków podniebiennych. Często pojawia się bez objawów poprzedzających. Objawy to złe samopoczucie, bóle głowy, gardła, dreszcze towarzyszące przy nagłej wysokiej gorączce, trudność przy przyjmowaniu pokarmów, połykaniu śliny.
Leczenie:
Przede wszystkim to odpoczynek. Leżenie w ciepłym legowisku jest najlepszym początkiem leczenia. Przy ostrych bólach gardła należy spożywać pokarmy półpłynne oraz same płyny. Oraz być pod nadzorem Medyka.
Poza tymi, dość popularnymi chorobami można też spotkać zawroty głowy, czyli indywidualne odczucia zachwiań równowagi, zawirowania. W świecie medycyny ów zawroty są złudzeniem poruszania się własnego ciała. Ponieważ inni w otoczeniu wilka z zawrotami głowy stoją w miejscu, albo robią czynność nieodpowiadającą za zachwianie równowagi . . .
Zawroty głowy jednakże nie są chorobą, a jedynie objawami chorób. Najczęściej chorób hormonalnych, krwi, serca, ucha wewnętrznego, układu nerwowego, oczu.
Jeszcze pojawiają się różne alergie, czyli uczulenie na jakieś zwierzęta, jad owadów i pyłki roślin.
Spis nadal nie pełny...
Post został pochwalony 1 raz |
|
| Powrót do góry |
|
|
Hooligan
Wieczne Szczenię^^
Dołączył: 03 Sty 2010
Posty: 11
Przeczytał: 0 tematów
Pomógł: 3 razy
Ostrzeżeń: 0/5
Płeć:
|
| Wysłany: Pon 21:32, 04 Sty 2010 Temat postu: |
|
|
Anoreksja
Inne nazwy choroby: Jadłowstręt psychiczny;
Pojedyncze przypadki jadłowstrętu psychicznego mogą występować w różnym wieku, ale najczęściej pojawiają się u dziewcząt w okresie pokwitania. Osoba chora na jadłowstręt stopniowo zmniejsza ilość spożywanych pokarmów, czasem ograniczając je tylko do kilku wybranych i spożywanych w niewielkich ilościach.
Kiedy indziej w ogóle odmawia przyjmowania pokarmów lub reaguje wymiotami na próby karmienia, ograniczając się do picia płynów. W krótkim czasie dochodzi do wychudzenia, a nawet wyniszczenia organizmu, które pozostawia często już nieodwracalne zmiany.
Nieleczona anoreksja zabija w ok. 20% przypadków. Dochodzi w niej do utraty łaknienia oraz spadku wagi, co najmniej o 25% poniżej wagi wyjściowej. O anoreksji mówi się, gdy następuje odmowa utrzymania ciężaru ciała powyżej granicy wagi minimalnej dla wieku i wzrostu, intensywny lęk przed przybraniem na wadze lub otyłością, zaburzony obraz własnego ciała tj. osoba chora uważa, że jest zbyt gruba mimo tego, że tak naprawdę jest już wyniszczona.
Anoreksji towarzyszy zwykle zanik miesiączki, osłabienie, mogą dołączyć się dolegliwości ze strony układu krążenia. Nastrój na ogół nie jest wyraźnie obniżony. Nie występują wyraźniejsze objawy zaburzeń psychicznych.
Prawie w każdym przypadku jadłowstrętu konieczna jest hospitalizacja psychiatryczna. Leczenie polega na kompleksowym leczeniu farmakologicznym, psychoterapeutycznym i wychowawczym. Niezbędne jest często karmienie sztuczne, lub dożylne wstrzykiwanie substancji odżywczych.
Autyzm
Mówiąc najprościej, autyzm to brak umiejętności komunikowania się z otoczeniem. Pod pojęciem komunikacji rozumiemy nie tylko język mówiony, ale i wszelkie inne sposoby komunikowania się (gesty, mimika itp.). Dziś wiadomo, że przyczyny autyzmu są złożone i mają podłoże organiczne.
Autyzm jest często określany jako zaburzenie spektralne, co oznacza, ze charakterystyka i objawy autyzmu mogą objawiać się dużą różnorodnością połączeń, od lekkich do ciężkich. Pomimo, iż autyzm określany jest specyficznym rodzajem zachowania, to jednak chore dzieci i dorośli mogą okazywać różne kombinacje zachowań i ich nasilenie
Objawy autyzmu
Można wyróżnić trzy kategorie symptomów autyzmu. Pirwszy dotyczy zaburzeń społecznych, drugi zaburzeń komunikacji oraz ograniczone i stereotypowe wzorce zachowań.
Jakościowe zaburzenia stosunków społecznych:
* zaburzenie zachowań niewerbalnych,
* brak kontaktów rówieśniczych,
* brak potrzeby dzielenia się przeżyciami z innymi ludźmi,
* brak społecznej lub emocjonalnej wymiany;
Zaburzenia komunikacji w kontaktach z innymi:
* upośledzona lub niewykształcona mowa,
* stereotypowe i powtarzane wyrazy (echolalie),
* brak spontanicznych umiejętności językowych, charakterystycznych dla danego poziomu rozwoju;
Ograniczone i stereotypowe zachowania:
* powtarzanie jednego lub kilku wzorców zainteresowań, odbiegających od normy przyjętej dla danego wieku rozwojowego,
* przywiązanie do rytuałów, zwyczajów,
* powtarzanie pewnych sekwencji ruchowych,
* uporczywe zajmowanie się tylko przedmiotami z pominięciem ludzi.
Objawy autyzmu u dziecka w/g Leo Kannera:
* autystyczna izolacja
* azymus stałości otoczenia
* niezdolność do interakcji społecznych
* stereotypowe, powtarzające się czynności
* zaburzenia mowy (echolalia, odwracanie zaimków) lub całkowity brak mowy
* łatwość mechanicznego zapamiętywania
Bezsenność
Gdy mamy do czynienia z długo utrzymującą się bezsennością to można ją sklasyfikować jako chorobę. Przypadłość ta występuje często i jest problemem zwłaszcza u osób starszych. Polega ona zaburzeniach snu objawiających się m.in. w trudnościach w zasypianiu, częstym przerywaniem snu w środku nocy i przedwczesnym budzeniu się.
Skutkuje to uczuciem zmęczenia po nocnym śnie, które przedkłada się na kłopoty z koncentracją w ciągu dnia.
Najczęściej przyczyna bezsenności ma powiązanie z występującymi u chorego zaburzeniami psychicznymi takimi jak depresje czy stany lękowe.
Innym powodem wystąpienia bezsenności mogą być przejściowe problemy taki jak problemy w rodzinie czy stres w pracy. Wpływ mogą mieć nawet takie niepozorne sprawy jak zmiana łóżka na nowe. Kłopoty z prawidłowym snem mogą być także związane z przyjmowanymi lekami, zdarza się nawet, że problemem jest przyjmowanie leków nasennych.
Błędne koło
Inne nazwy choroby: Objaw błędnego koła;
Objaw błędnego koła łączy się z objawami egocentryzmu. Poszczególne doznania chorobowe wpływają wzajemnie na siebie, powodując nasilenie się choroby. Lęk powoduje objawy wegetatywne, co z kolei pociąga za sobą wzrost tego lęku.
Egocentryzm wyzwala u innych niechęć, a nawet wrogie nastawienie, co pociąga za sobą poczucie krzywdy i samotności u pacjenta. Podobnie jest z typową dla nerwic drażliwością, zaburzeniami pamięci i trudnościami koncentracji uwagi. Kolejny objaw pogarsza kontakt z otoczeniem oraz wyniki pracy, co obniża ocenę ze strony współpracowników, a następnie samoocenę. Przerwanie tego kręgu należy do podstawowych zadań w leczeniu nerwicy.
Egocentryzm
Egocentryzm to nerwicowe skoncentrowanie się człowieka na problemie samego siebie i głębokie przekonanie, że jego cierpienia i doznania są wyjątkowe i nieporównywalne ze stanem innych.
Człowiek egocentryczny jest nastawiony roszczeniowo do świata, przywykły do brania, a nie dawania czegokolwiek z siebie. W tym stanie chory jest wyjątkowo czuły na doznawane krzywdy i urazy, które wyczuwa w każdym działaniu innych. Wrażliwość jest często tak duża, że pacjent nie zwraca uwagi na przykrości, jakie sprawia otoczeniu.
Im bardziej egocentryczne (przeważnie u dzieci) jest nastawienie człowieka, tym bardziej wydaje się mu, że świat kręci się wokół niego, że jest osobą wyjątkowo ważną, i tym mniejsza jest możliwość wczuwania się w cudze sytuacje, poglądy itp.
ipochondria
Inne nazwy choroby: Nerwica hipochondryczna;
W nerwicy hipochondrycznej na pierwszy plan wysuwa się głębokie przekonanie o złym stanie zdrowia i skupieniu na swoim ciele całego swojego działania i myslenia. W dolegliwościach hipochondrycznych przeważnie dominuje uczucie bólu, zlokalizowanego w różnych częściach ciała, nie spowodowanego jednak żadną chorobą somatyczną.
Często bywa tak, że hipochondria ma charakter ucieczki w chorobę, spowodowanej niepowodzeniami lub brakiem satysfakcji życiowej.
Nerwica ta rzadko występuje samodzielnie, częściej towarzyszy innym zaburzeniom psychicznym, np. depresji. Jej zdiagnozowanie jest bardzo trudne i trwa zwykle długo.
Dotychczas nie udało się ustalić konkretnych przyczyn hipochondrii. Przypuszcza się jednak, że może ona być efektem odwrócenia zainteresowania od świata zewnętrznego i skierowania go na własną osobę, wyrazem poczucia winy i potrzeby karania się lub przemieszczenia lęku, spowodowanego niezaspokojeniem potrzeby miłości.
Histeria
Inne nazwy choroby: Nerwica histeryczna;
Nerwicę histeryczną, popularną histerię, wiele osób uważa nie tyle za zespół chorobowy, ile z cechę osobowości, która okresowo może zaostrzać się do postaci zaburzeń wymagających interwencji lekarskich.
W nerwicy histerycznej, oprócz bardzo silnie wyrażonego egocentryzmu z chęcią skierowania całego zainteresowanie otoczenia na siebie, pewnej przesady i sztuczności, charakterystyczne SA objawy konwersji.
W histerii mogą wystąpić objawy imitujące choroby somatyczne. Niektóre z nich są bardzo znamienne dla tej jednostki. Zaliczamy do nich:
* afonię, kiedy pacjent nie potrafi z siebie wydobyć głosu i próbuje porozumiewać się bezgłośnym szeptem,
* ślepotę histeryczną, porażenie, które zwykle przebiega niezgodnie z unerwieniem,
* abazję i Aspazję, niezdolność utrzymania się na nogach i poruszania się mimo braku jakichkolwiek porażeń lub osłabień mięśni,
* gwóźdź histeryczny, czyli ból głowy umiejscowiony w jednym miejscu,
* gałka histeryczna, uczucie, ze w gardle tkwi jakieś ciało obce utrudniające oddychanie, mówienie i przełykanie.
W wyjątkowych przypadkach objawy histeryczne mogą nasilać się aż do zespołów psychotycznych. Mogą wystepować nie tylko indywidualnie ale również w grupach ludzkich. Histeria może pojawiać się w warunkach więziennych obejmując dużą grupę oraz w wojsku.
Lęk
Natężenie lęku u ludzi jest bardzo różne. Jest ono zależne zarówno od osobowości człowieka, od stanu tej osobowości, jak i od stanu psychofizycznego oraz od warunków środowiskowych. Trudno znaleźć granice między lękiem fizjologicznym a patologicznym.
O patologicznym lęku można mówić wtedy, kiedy lek jest bardzo częsty lub stały i kiedy tak opanowuje emocje, że utrudnia pracę. Najczęściej patologiczne lęki nie mają jakiejś określonej przyczyny, ani tez nie dotyczą jakiejś konkretnej sprawy.
Człowiek odczuwa niepokój, odnosi wrażenie, że grozi mu coś, nie potrafi jednak dokładnie określić co. Boi się o siebie, o rodzinę, o ojczyznę, czasem o cały świat.
Czasem stanom lęku towarzyszą objawy somatyczne i wegetatywne, np. uczucie ściskania w okolicy serca lub bóle. Mogą wystąpić: potliwość, bledniecie lub zaczerwienienie skóry twarzy, zawroty głowy, przyspieszenie akcji serca, uczucie martwienia skóry i omdlenia.
Lęk jest podstawowym objawem każdej nerwicy. Może też występować jako istotny składnik psychozy. Zwłaszcza w depresji jest nieodłącznym jej składnikiem. Może również pojawiać się w schizofrenii. Towarzyszy również wielu chorobom somatycznym, zwłaszcza układu krążenia. Lek występuje także w stanach zaburzeń świadomości, np. w delirium przy nadużywaniu alkoholu.
Lęki mogą objawiać się pod bardzo różnymi postaciami. Często są one związane z natręctwami. Występują lęki wysokości, ciemności, zamkniętej przestrzeni.
Lękowi towarzyszy zwykle obniżenie nastroju oraz spadek aktywności. Mogą jednak występować takie rodzaje lęku, których następuje proces integracji. Człowiek staje się wówczas bardziej aktywny, myśli szybciej i sprawniej. Chodzi tu głównie o takie sytuacje, które stają na pograniczu leku i strachu przed jakimś rzeczywistym zagrożeniem. Niekiedy taki rodzaj lęku prowadzi do działań agresywnych, będących forma obrony.
Lęku nie można ani zlikwidować ani też całkowicie usunąć, można jednak wpływać na czynniki lękotwórcze, które najczęściej powstają w sytuacjach domowych, szkolnych lub miejscu pracy. Nadmierny rygor, sztywność emocjonalna, chłód, niewspółmierność wymagań, przyczyniają się do powstania reakcji lękowych. Nieprzypadkowo leki SA znacznie częstsze w niektórych rodzinach, czy tez środowiskach, a środowiskach innych występują o wiele rzadziej.
Bardzo rozpowszechnione są różnego rodzaju preparaty przeciwlękowe. Są to środki bardzo reklamowane przez duże firmy farmaceutyczne. Zażywanie ich jest jednak dość niebezpieczne. Rezultaty są zwykle krótkotrwałe i większość z nich prowadzi do szybkiego przyzwyczajenia i uzależnienia. Niekiedy chorzy dochodzą do kilkunastu tabletek dziennie. Oprócz zmian psychicznych prowadzi to również do bardzo poważnych uszkodzeń narządów miąższowych i do uszkodzeń serca.
Leki uspokajające można zażywać tylko na zalecenie lekarza i według dawek przez niego podanych. Stanowią one zawsze tylko metodę wspomagająca psychoterapię, natomiast nie mogą jej zastąpić.
Shopoholizm
Inne nazwy choroby: Zakupoholizm;
Specjaliści mają kilka wyjaśnień tego fenomenu: kupujemy z konieczności (na zasadzie "kupuję, bo tego potrzebuję"), z czystego hedonizmu ("kupuję, bo chcę właśnie tego"), żeby być modnym ("kupuję bo chcę być na topie") lub, cytując psychoanalityków "kupuję żeby zastąpić tym coś, czego potrzebuję, lub czego mi brakuje w życiu, żeby poprawić sobie humor" itp.
W ostatnich dwóch przypadkach, niekontrolowane kupowanie niepotrzebnych przedmiotów może być interpretowane na wiele sposobów. J. Lejoyeux nazywa to "strategią mającą na celu wydobycie się ze stanu depresyjnego". Innymi słowy, jest to prosty i szybko działający sposób walki ze "smutkiem, samotnością, frustracją lub gniewem", który zmienia te uczucia w "radość, poczucie siły i kompetencji". R.J. Faber i T.C. O'Guinn uważają, że jest to sposób na "podwyższenie poczucia własnej wartości i walkę z frustracją i depresją", których przyczyną jest obniżony poziom substancji produkowanej przez mózg, zwanej serotoniną. Serotonina odpowiada za emocje i ogólnie rzecz biorąc nastrój. Jednocześnie, Pasca uważa, że jest to kamuflaż mający na celu "ochronę przed stresem za pomocą rytuału poprawiającego nastrój. Na przykład, za nałogiem kupowania, która dotyka głównie kobiety, stoi strach przed byciem nieatrakcyjną".
W Polsce zakupoholicy na razie nie mogą liczyć na profesjonalne leczenie. Polacy są szczególnie podatni na shopoholizm, o wiele bardziej niż mieszkaniec Europy Zachodniej - przez lata żył bowiem w systemie, w którym kupował to co musiał, a nie to co chciał, będąc przy tym przekonany, że nie warto oszczędzać. Pamiętając problemy z kupnem podstawowych produktów był przyzwyczajony, aby kupować co się da i ile się da. Wraz z transformacją ustrojową Polacy drastycznie zmienili sposób robienia zakupów i wydawania pieniędzy. Z badań socjologicznych wynika zresztą, że Polacy za największy sukces transformacji uważają... pełne półki w sklepach. I bez opamiętania z tych sklepów korzystają. Rozmach polskiej konsumpcji to swego rodzaju realizacja marzeń z przeszłości, a nie tylko zaspokajanie potrzeb. Wykupilibyśmy wszystko Polacy są zafascynowani ilością i bogactwem oferowanych przez rynek produktów. Od początku lat 90. dla wielu Polaków wyprawy do supermarketów są nie tylko koniecznością, ale przyjemnością, a nawet czymś w rodzaju nowej mody. Ludzie celebrują zakupy - często spędzają w supermarketach wiele godzin, nie tylko kupując, ale i spożywając posiłek a nawet korzystając z rozrywek. Wyprawy do supermarketu zastępują wycieczki za miasta, i dla wielu rodzin są jedyną rozrywką. Socjolodzy uważają że zakupy w supermarketach i cała związana z nimi otoczka są "nową świecką tradycją" a supermarkety stały się swoistymi świątyniami konsumpcyjnego społeczeństwa. W Polsce niezmiennie rośnie wskaźnik kupowania. Niestety, aspiracje konsumenckie Polaków mają się nijak do poziomu dochodów. Polacy są wciąż jednym z najuboższych narodów Europy, będąc przy tym jednym z najbardziej konsumpcyjnych. Co ciekawe chudy portfel nie przeszkadza Polakowi, który kupuje tyle samo lub niewiele mniej niż kolega z Zachodu.
SERCA
Arrythmia
Inne nazwy choroby: Arytmia; Zaburzenie rytmu serca;
Zaburzenia normalnego rytmu pracy serca, czyli arytmie, pochodzą z zaburzeń w rytmiczności lub częstotliwości powstawania bodźców, lub też z zaburzeń ich przewodzenia, czyli tzw. bloków.
Mogą też występować z powodu nadpobudliwości mięśnia sercowego i jego reagowania na bodźce z tzw. pozazatokowych ośrodków bodźcotwórczych. W takich przypadkach dochodzi do zmian częstości lub nieregularności ewolucji skurczowo-rozkurczowych.
Zmiany rytmu serca polegają na:
* przyspieszeniu lub zwolnieniu prawidłowego (zatokowego) rytmu serca z zachowaniem regularności pobudzeń,
* pojawieniu się ewolucji dodatkowych, wyzwalanych z różnych ognisk bodźcowych,
* wypadaniu oczekiwanych ewolucji pracy serca,
* bezładnym pojawianiu się komorowych ewolucji serca na skutek nieregularnego, chaotycznego przewodzenia pobudzeń przedsionków na węzeł przedsiąkowo-komorowy i następnie na komory, co występuje w stanach trzepotania i migotania przedsionków.
Czynniki sprzyjające zachorowaniu.
Na wystąpienie zaburzeń rytmu serca narażone są osoby, u których stwierdza się:
* Schorzenia serca i układu krążenia: wady zastawkowe serca, kardiomiopatie, choroba niedokrwienna serca, zawał mięśnia serca, zapalenie mięśnia serca, zapalenie osierdzia, zapalenie wsierdzia, niewydolność krążenia.
* Zaburzenia endokrynologiczne: nadczynność lub niedoczynność tarczycy, przysadki mózgowej lub kory nadnerczy.
* Zaburzenia w składzie elektrolitowym krwi: zbyt duże lub zbyt małe stężenie potasu, sodu lub magnezu.
* Zaburzenia rytmu serca mogą pojawić się jako efekt uboczny stosowania różnych leków, również leków stosowanych przeciw zaburzeniom rytmu serca.
Do wystąpienia arytmii usposabia również:
* Spożycie takich używek jak alkohol, kawa, herbata, narkotyki, napoje z zawartością kofeiny.
* Stres oraz przewlekłe zmęczenie
Zalecenia ogólne.
Diagnostyka i początkowe leczenie powinny być przeprowadzone w warunkach szpitalnych. Aktywność fizyczna nie musi być ograniczana przy niegroźnych arytmiach, czasem jednak arytmia może być wywołana wysiłkiem fizycznym i być na tyle groźna dla życia, że konieczne jest ograniczenie aktywności. W przypadku występowania zawrotów głowy i omdleń, przeciwwskazana jest praca na wysokości oraz kierowanie pojazdami i maszynami (dźwigi, prasy). Z diety powinny zostać wyeliminowane substancje zawierające kofeinę i alkohol.
Leczenie farmakologiczne.
Istnieje wiele różnych grup leków antyarytmicznych. Stosuje się je w zależności od rodzaju arytmii i jej nasilenia. Czasem nie wystarcza stosowanie jednego leku w celu opanowania arytmii. Wtedy zwykle kojarzy się ze sobą leki z kilku grup. Oprócz leków stosuje się różne preparaty uzupełniające stwierdzane niedobory potasu lub magnezu.
W przypadku migotania przedsionków konieczne jest okresowe lub stałe stosowanie leków ograniczających krzepliwość krwi (tzw. antykoagulantów).
W przypadku nawracających groźnych dla życia arytmii, może okazać się konieczne wszczepienie na stałe specjalnych urządzeń mających za zadanie szybkie umiarowienie rytmu serca. Są to tzw. kardiowertery-defibrylatory. W przebiegu niektórych arytmii lub z powodu konieczności stosowania dużych dawek leków antyarytmicznych może okazać się konieczne wszczepienie stymulatora serca w celu zapewnienia odpowiedniej częstości akcji serca.
W przypadku niektórych arytmii (przy pomocy badania elektrofizjologicznego połączonego z cewnikowaniem serca) możliwe jest odnalezienie obszaru w mięśniu serca, w którym dochodzi do powstania arytmii. Umożliwia to jego całkowite zniszczenie i wyleczenie pacjenta.
CAD
Inne nazwy choroby: Choroba niedokrwienna serca; Choroba wieńcowa; Coronary artery disease; Dławica sercowa; Dusznica bolesna; MIC; Morbus ischaemicus cordis; Przewlekła niewydolność wieńcowa;
Dusznica bolesna jest chorobą charakteryzująca się napadami bólów umiejscowionych w okolicy serca lub mostka, występujących wskutek utrudnienia i zmniejszenia przepływu krwi przez naczynia wieńcowe serca.
Przyczyny:
Najczęstszą przyczyną choroby niedokrwiennej serca jest miażdżyca, choroba tętnic, a zatem i całego układu sercowo-naczyniowego. W miażdżycy materiał tłuszczowy z krwi odkłada się w postaci blaszek w tętnicach. Blaszki te powiększają się zwężając światło naczyń i niszcząc ich ścianę. Zwężenie światła naczyń wieńcowych spowalnia przepływ krwi płynącej do mięśnia sercowego.
Objawy:
Ból przypominający ściskanie klatki piersiowej, promieniujący do rąk, szyi i szczęki. Dusznica objawia się po wysiłku fizycznym, stresie lub po obfitym posiłku. Ból wywoływany przez dusznicę bolesną ustępuje w spoczynku.
Leczenie:
Zmiana stylu życia: dieta, ruch i porzucenie nałogu palenia papierosów. Leczenie farmakologiczne: nitraty ( nitrogliceryna) , beta –adrenolityki oraz antagoniści wapnia – leki te oddziałują na prace serca oraz tętnice wieńcowe. Jeżeli leczenie zachowawcze nie jest skuteczne stosuje się leczenie chirurgiczne: angioplastykę – rozszerzanie zwężonych tętnic wieńcowych ( tzw. balonikowanie ) oraz chirurgiczna operacja pomostowania ( by-passy ), tętnic poprzez wszczepianie protez naczyniowych lub fragmentów naczyń krwionośnych, omijających zwężone miejsce w tętnicy wieńcowej.
Infarctus myocardii
Inne nazwy choroby: Zawał mięśnia sercowego; Zawał serca;
Zawał serca jest często pierwszym objawem choroby serca. Ograniczenie śmiertelności z powodu zawałów serca można osiągnąć poprzez zwalczanie czynników ryzyka choroby wieńcowej (profilaktyka) oraz wczesne rozpoznanie zawału i szybkie wdrożenie nowoczesnego leczenia.
Objawy:
Zawałowi najczęściej towarzyszą bóle wieńcowe o takim samym charakterze i lokalizacji jak w przypadku choroby wieńcowej. Mają one jednak dużo większe nasilenie, trwają dłużej niż 20-30 minut i z reguły słabo reagują na leki przeciwdławicowe. Dolegliwości mogą wystąpić bez uchwytnej przyczyny wywołującej.
Bólom towarzyszy czesto:
* złe samopoczucie,
* nudności,
* wymioty,
* pocenie się,
* zasłabnięcie.
Przyczyny:
* Występuje w sytuacji, gdy dopływ krwi do określonej części serca zostaje całkowicie i trwale przerwany powodując obumieranie komórek mięśnia sercowego.
* Dochodzi do tego najczęściej na skutek pęknięcia blaszki miażdżycowej i wytworzenia się zakrzepu, który zamyka światło naczynia wieńcowego.
* Zawał serca może wystąpić zarówno u chorego ze stabilną lub niestabilną chorobą wieńcową, jak również u osoby, która nigdy wcześniej nie miała objawów choroby niedokrwiennej serca.
Leczenie zawału serca
Największe zagrożenie dla życia to okres, w którym pacjent jeszcze nie przybył do szpitala. W ciągu pierwszych 2 godzin od początku bólu zawałowego występuje około 50% wszystkich zgonów zawałowych. Większość chorych umiera z powodu migotania komór. Można by tych ludzi uratować, gdyby w momencie wystąpienia tej arytmii znajdowali się w szpitalu, czy choćby w karetce reanimacyjnej. Niezmiernie ważne jest, by nie zwlekać z wezwaniem pogotowia, gdy ból wieńcowy nie mija po 2-3 tabletkach nitrogliceryny. Ból trwający dłużej niż 20 minut nasuwa podejrzenie, iż jest objawem zawału.
Pacjent z zawałem serca lub podejrzeniem zawału powinien być przewieziony do szpitala karetkę "R", która zapewnia warunki do prowadzenia postępowania reanimacyjnego, jeśli wystąpi taka konieczność. Lekarz pogotowia podaje pacjentowi niewielką dawkę aspiryny, gdyż wykazano, że takie postępowanie poprawia rokowanie (zwiększa szansę przeżycia zawału), co wynika z jej przeciwkrzepliwego działania. ułatwiającego udrożnienie naczynia, które zostało zamknięte przez skrzeplinę. Rutynowo podaje się choremu tlen do oddychania i leki przeciwbólowe.
Chory ze świeżym zawałem serca powinien być hospitalizowany na oddziale reanimacyjnym.. Zwalczanie bólu jest bardzo ważnym elementem terapii, bowiem jest on czynnikiem wstrząsorodnym, tzn. przyczynia się do wystąpienia głębokiego spadku ciśnienia i nasilenia zaburzeń przepływu krwi przez narządy wewnętrzne, co może zadecydować o niepomyślnym przebiegu zawału.
Rehabilitacja pozawałowa jest ważnym elementem terapii chorego. Dobrze jest, jeżeli może być potem kontynuowana przez kilka tygodni w warunkach ambulatoryjnych lub sanatorium.
Powrót pacjenta do pracy zależy od tego, w jaki stopniu zawał serca uszkodził lewą komorę. Większość chorych podejmuje pracę zawodową w ciągu 3 miesięcy. Powinni być objęci ambulatoryjną opieką kardiologiczną, zapewniającą im tzw. prewencję wtórną, czyli leczenie zapobiegające ponownemu zawałowi serca.
Kołatanie serca
Kołataniem nazywamy wyczuwalnie przyśpieszone lub nierównomierne bicie serca. Choć może być oznaką poważnej choroby to jednka często występuje także u zdrowych osób. Odczuwalna zmiana pracy serca opisywana jest jako uczucie szybkiego bicia albo pulsowania zlokalizowane po lewej stronie środkowej części klatki piersiowej.
Kołatanie objawia się poprzez:
* Bóle serca
* Bicie lub częstoskurcz serca po dużym wysiłku fizycznym
* Przyspieszone bicie serca lub częstoskurcz po: wypiciu dużej ilości kawy lub herbaty i/lub, intensywnym paleniu tytoniu i/lub, wypiciu dużej ilości alkoholu i/lub zażyciu leków bądź środków odurzających
* Przyspieszone bicie serca, częstoskurcz serca w związku ze stresem lub kłopotami i ewentualnie lęk oraz uczucie ucisku w okolicy serca
* Szybkie bicie serca z gorączką
Jest wiele przyczyn, które mogą być związane z kołataniem serca. Jeśli nie jest to spowodowane po prostu chwilowym zwróceniem uwagi na bicie swojego serca to najprawdopodobniej jest wynikiem:
* organicznej choroby serca takiej jak zwężenie zastawki dwudzielne czyj niedomykalność zastawki aorty;
* przebycia ostrej choroby zakaźnej;
* picia zbyt dużej ilości kawy i herbaty oraz palenia papierosów;
* brakiem równowagi hormonalnej (zaburzenia pracy serca mogą pojawiać się np. w okresie przekwitania).
Kołatania serca nie należy lekceważyć jeżeli zauważymy że towarzyszą mu utrata przytomności, zawroty głowy, nudności czy ból w klatce piersiowej. Wskazana jest wtedy natychmiastowa wizyta u lekarza.
Zapalenie mięśnia sercowego
Zapalenie mięśnia sercowego - tak jak zapalenie wsierdzia - może pojawić się zarówno z przyczyn bakteryjnych lub reumatycznych, jak i z powodu zakażeń wirusowych (np. grypy, odry), chorób układowych, odczynów toksycznych, reakcji alergicznych itd.
Może ono przebiegać jako proces dotyczący wyłącznie tkanki mięśniowej, stanowiącej warstwę środkową serca, lub też towarzyszyć zapaleniu wsierdzia lub osierdzia. Istotą morfologiczną zapaleń mięśnia sercowego jest obrzęk poszczególnych włókienek mięśniowych, zapalny wysięk, naciek komórkowy pomiędzy tymi włókienkami, zmiany metaboliczne, ich kruchość oraz obumieranie.
Niekiedy zapalenie mięśnia sercowego ma bardzo gwałtowny przebieg i szybko doprowadza do ostrej jego niewydolności.
Postępowanie lecznicze. W przypadku zapalenia mięśnia sercowego postępowanie zależy od jego przyczyny. Korzystnym efektom leczenia sprzyjają systematyczność, dokładność, leżenie w łóżku, ograniczenie wszelkich zbędnych wysiłków fizycznych, zlikwidowanie ewentualnie istniejących w organizmie ognisk zapalnych itp. Czas leczenia jest zazwyczaj długi, zależy od typu zapalenia, przebiegu i nawrotów choroby.
W okresie poszpitalnym konieczne jest systematyczne kontynuowanie zaleconego leczenia domowego, oszczędzający tryb życia i rekonwalescencja sanatoryjno-uzdrowiskowa oraz regularne kontrole lekarskie i testy laboratoryjne.
Zapalenie osierdzia
Zapalenie osierdzia jest procesem zapalnym zewnętrznej warstwy serca, czyli worka osierdziowego, którego fizjologiczną rolą jest ochrona przed nadmiernym rozszerzaniem się jam serca w czasie jego rozkurczu, umożliwianie zachowania właściwej pozycji serca w śródpiersiu oraz bariera ochronna przed szerzeniem się procesów zapalno-zakaźnych.
Rozpoznanie zapalenia osierdzia, a zwłaszcza wysiękowego zapalenia osierdzia, w warunkach domowych nie jest możliwe. Konieczna jest bowiem systematyczna obserwacja, wielokrotne osłuchiwa-nie okolicy serca oraz wykonanie wielu badań laboratoryjnych, elektrokardiograficznych i radiologicznych w warunkach szpitalnych. W rozpoznaniu obecności płynu w worku osierdziowym w istotny sposób pomaga badanie ultrasonograficzne (USG).
Zapalenie wsierdzia
Z punktu widzenia przyczyn powstawania i mechanizmów rozwoju wyróżniamy bakteryjne zapalenie wsierdzia i reumatyczne zapalenie wsierdzia. Choroba powstała na tle zakaźnym. Dochodzi do niego, gdy bakterie przedostaną się do krążącej krwi, przeważnie z jamy ustnej, ale czasem z innych części ciała.
Zakażenie bakteriami prowadzi do uszkodzenia zastawek i warstwy wyścielającej wnętrze serca. Nieleczone zapalenie wsierdzia stanowi zagrożenie życia.
Bakteryjne zapalenie wsierdzia
Bakteryjne zapalenie wsierdzia jest przeważnie jedną ze składowych ogólnoustrojowego zakażenia zwanego posocznicą. Jest ono wywołane przeważnie przez bardzo zjadliwe bakterie, z którymi na skutek osłabionych sił odpornościowych organizm nie bardzo może sobie poradzić. Proces zapalny obejmuje zwykle zarówno wsierdzie ścienne, jak i zastawki. Na zastawkach powstają różnorakie nacieki zapalne w postaci nieregularnych wyniosłości (mikroropnie), doprowadzające do owrzodzeń, przedziurawień i tym samym do różnorakich zniekształceń zastawek, czyli do powstania wad serca, dających możność wysłuchania szmerów patologicznych.
Bakteryjne zapalenie wsierdzia może mieć charakter burzliwy, ciężki ostry, jak to bywa w ciężkim ogólnoustrojowym zakażeniu z gorączką. Chory czuje bardzo duże osłabienie, bardzo szybką akcję serca, z trudem się porusza i łatwo się męczy.
Jednym z pierwszych objawów podostrego bakteryjnego zapalenie wsierdzia są przedłużające się po drobnych zabiegach operacyjnych stany podgorączkowe, którym niekiedy towarzyszą dreszcze. Później pojawia się postępujące pogorszenie samopoczucia, ogólne osłabienie, łatwe męczenie się, niekiedy poty, bóle stawów i coraz wyraźniej nasilająca się niedokrwistość.
Reumatyczne zapalenie wsierdzia
Reumatyczne zapalenie wsierdzia jest zazwyczaj efektem wciągnięcia w proces zapalny wsierdzia lub całego mięśnia sercowego w przebiegu gorączki reumatycznej. Gorączka reumatyczna polega na ogólnoustrojowym odczynie nadwrażliwości, wyzwolonym przez istniejące w organizmie zakażenie ogniskowe. Zapalenie obejmuje cała tkankę łączną. Umiejscawia się zazwyczaj w sercu. A szczególnie we wsierdziu i sierdziu.
Bardzo częstym następstwem przebytego reumatycznego zapalenia wsierdzia są różnorakie wady serca i ich konsekwencje, a także nawroty i zaostrzenia omawianego procesu chorobowego.
Reumatyczne zapalenie wsierdzia to ogólnoustrojowa choroba zwana gorączką reumatyczną, z ewentualnymi patologicznymi zjawiskami wysłuchiwanymi w sercu. W przeciwieństwie do bakteryjnego zapalenia wsierdzia w reumatycznym zapaleniu wsierdzia zarówno miejscowo na zastawkach, jak i posiewach z krwi zazwyczaj nie stwierdza się drobnoustrojów.
Opisane powyżej objawy nie są jednoznacznie charakterystyczne dla zapaleń wsierdzia, niemniej stanowią dostateczne przesłanki do zasięgnięcia porady lekarskiej.
Zawał serca
Inne nazwy choroby: Infarctus myocardii; Zawał mięśnia sercowego;
Zawał serca jest często pierwszym objawem choroby serca. Ograniczenie śmiertelności z powodu zawałów serca można osiągnąć poprzez zwalczanie czynników ryzyka choroby wieńcowej (profilaktyka) oraz wczesne rozpoznanie zawału i szybkie wdrożenie nowoczesnego leczenia.
Objawy:
Zawałowi najczęściej towarzyszą bóle wieńcowe o takim samym charakterze i lokalizacji jak w przypadku choroby wieńcowej. Mają one jednak dużo większe nasilenie, trwają dłużej niż 20-30 minut i z reguły słabo reagują na leki przeciwdławicowe. Dolegliwości mogą wystąpić bez uchwytnej przyczyny wywołującej.
Bólom towarzyszy czesto:
* złe samopoczucie,
* nudności,
* wymioty,
* pocenie się,
* zasłabnięcie.
Przyczyny:
* Występuje w sytuacji, gdy dopływ krwi do określonej części serca zostaje całkowicie i trwale przerwany powodując obumieranie komórek mięśnia sercowego.
* Dochodzi do tego najczęściej na skutek pęknięcia blaszki miażdżycowej i wytworzenia się zakrzepu, który zamyka światło naczynia wieńcowego.
* Zawał serca może wystąpić zarówno u chorego ze stabilną lub niestabilną chorobą wieńcową, jak również u osoby, która nigdy wcześniej nie miała objawów choroby niedokrwiennej serca.
Leczenie zawału serca
Największe zagrożenie dla życia to okres, w którym pacjent jeszcze nie przybył do szpitala. W ciągu pierwszych 2 godzin od początku bólu zawałowego występuje około 50% wszystkich zgonów zawałowych. Większość chorych umiera z powodu migotania komór. Można by tych ludzi uratować, gdyby w momencie wystąpienia tej arytmii znajdowali się w szpitalu, czy choćby w karetce reanimacyjnej. Niezmiernie ważne jest, by nie zwlekać z wezwaniem pogotowia, gdy ból wieńcowy nie mija po 2-3 tabletkach nitrogliceryny. Ból trwający dłużej niż 20 minut nasuwa podejrzenie, iż jest objawem zawału.
Pacjent z zawałem serca lub podejrzeniem zawału powinien być przewieziony do szpitala karetkę "R", która zapewnia warunki do prowadzenia postępowania reanimacyjnego, jeśli wystąpi taka konieczność. Lekarz pogotowia podaje pacjentowi niewielką dawkę aspiryny, gdyż wykazano, że takie postępowanie poprawia rokowanie (zwiększa szansę przeżycia zawału), co wynika z jej przeciwkrzepliwego działania. ułatwiającego udrożnienie naczynia, które zostało zamknięte przez skrzeplinę. Rutynowo podaje się choremu tlen do oddychania i leki przeciwbólowe.
Chory ze świeżym zawałem serca powinien być hospitalizowany na oddziale reanimacyjnym.. Zwalczanie bólu jest bardzo ważnym elementem terapii, bowiem jest on czynnikiem wstrząsorodnym, tzn. przyczynia się do wystąpienia głębokiego spadku ciśnienia i nasilenia zaburzeń przepływu krwi przez narządy wewnętrzne, co może zadecydować o niepomyślnym przebiegu zawału.
Rehabilitacja pozawałowa jest ważnym elementem terapii chorego. Dobrze jest, jeżeli może być potem kontynuowana przez kilka tygodni w warunkach ambulatoryjnych lub sanatorium.
Powrót pacjenta do pracy zależy od tego, w jaki stopniu zawał serca uszkodził lewą komorę. Większość chorych podejmuje pracę zawodową w ciągu 3 miesięcy. Powinni być objęci ambulatoryjną opieką kardiologiczną, zapewniającą im tzw. prewencję wtórną, czyli leczenie zapobiegające ponownemu zawałowi serca.
UKŁADU KOSTNEGO
Apophysitis calcanei
Inne nazwy choroby: Choroba Haglunda - Severa; Martwica guza kości piętowej; Osteonecrosis;
Choroba Haglunda - Severa (apophysitis calcanei) jest jałową martwicą guza kości piętowej. Choroba Haglunda należy do jałowych martwic kości, na które chorują dzieci i młodzież w okresie wzrostu, z przewagą wśród chłopców. Choroba trwa średnio około 18 miesięcy przy czym rokowanie jest dobre.
Zmiany chorobowe zaczynają się od niewielkiego, podchrząstkowo położonego pola martwicy, spowodowanej niedokrwieniem tętniczym.
Do zaburzeń ukrwienia dochodzi szczególnie łatwo u dzieci i młodzieży w związku z brakiem połączeń między krążeniem nasadowym i przynasadowym. Szybka przebudowa kości u dzieci zwykle sprzyja regeneracji pole martwicy, ale może pozostać po niej deformacja co może doprowadzić w konsekwencji do wczesnych zmian zwyrodnieniowych.
Postępowanie w chorobie jest jedynie objawowa i polega na ograniczeniu przeciązeń i nadmiernych obciążeń, stosowaniu wkładki podpierające sklepienie podłużne stóp oraz wykonywaniu odpowiednich ćwiczeń. Przy silnych dolegliwościach stosuje się leki przeciwzapalne.
Artroza
Inne nazwy choroby: Choroba zwyrodnieniowa; Spondyloarthrosis;
Artroza polega na przedwczesnym zużyciu i zwyrodnieniu tkanek tworzących staw (chrząstki stawowej, warstwy podchrzęstnej kości, płynu stawowego, torebki stawowej, więzadeł i mięśni). W przebiegu choroby dochodzi do uszkodzenia chrząstki stawowej, przebudowy kości z tworzeniem wyrośli kostnych (tzw. osteofity), stwardnienia warstwy podchrzęstnej oraz do powstawania torbieli podchrzęstnych.
Choroba zwyrodnieniowa to wynik zarówno biologicznych, jak i mechanicznych zdarzeń, które destabilizują powiązane ze sobą procesy degradacji i syntezy chrząstki stawowej - chondrocytów i macierzy pozakomórkowej oraz warstwy podchrzęstnej kości. Proces ten może być zapoczątkowany przez liczne czynniki. Choroba obejmuje wszystkie tkanki stawu. Przejawia się morfologicznymi, biochemicznymi, molekularnymi i biomechanicznymi zmianami komórek macierzy, które prowadzą do rozmiękania, włókienkowatości, owrzodzeń i utraty masy chrząstki stawowej, stwardnienia i zagęszczenia tkanki kostnej, osteofitów i torbielek podchrzęstnych. Choroba zwyrodnieniowa charakteryzuje się bólem stawowym, tkliwością, ograniczeniem ruchomości stawowej, pojawiającymi się niekiedy wysiękami, procesem zapalnym, któremu nie towarzyszą objawy układowe
Na rozwój pierwotnej i wtórnej choroby zwyrodnieniowej istotny wpływ mają liczne czynniki predysponujące: późny wiek, płeć żeńska, czynniki etniczne, czynniki wrodzone, nieprawidłowa biomechanika stawu, nadwaga, wykonywany zawód, aktywność fizyczna, duża masa kostna i poziom hormonów.
Podział zwyrodnień według lokalizacji:
- staw biodrowy (koksartroza),
- staw kolanowy (gonartroza),
- kręgosłup (spondyloartroza).
Ze względu na podobieństwo objawów uszkodzenia różnych struktur oraz współistnienie różnych mechanizmów i źródeł bólu stosuje się podział w zależności od anatomicznej lokalizacji zmian zwyrodnieniowych.
Istnieje wiele sposobów leczenia chorób reumatycznych, ale obowiązuje zasada leczenia kompleksowego, która obejmuje oprócz leczenia farmakologicznego (przyjmowanie leków), także odpowiedni tryb życia, żywienia, rehabilitację fizyczną (kinezyterapia i fizykoterapia) a nawet porady psychologa. W przypadku, kiedy nieznana jest przyczyna powstania choroby leczenie skupione jest na likwidowaniu objawów i modyfikacji przebiegu choroby, natomiast jeśli przyczyna choroby jest znana, leczenie dotyczy zarówno przyczyny, jak i objawów i przebiegu choroby. Każdy chory jest leczony w jemu właściwy sposób, zależny od rodzaju i przebiegu choroby. Za najważniejszy element leczenia zachowawczego należy uważać postępowanie niefarmakologiczne, od którego należy zacząć leczenie każdego przypadku, natomiast leczenie farmakologiczne jest indywidualne i zależy od przebiegu choroby, ciężkości objawów, reakcji na leczenie.
O chorobie zwyrodnieniowej mówi się wówczas, jeżeli omawiane zmiany stawów są przyczyną ograniczenia sprawności ruchowej i dają dolegliwości bólowe. Chorobę zwyrodnieniową układu kostno-stawowego rozpoznać można u kilkunastu procent ludzi.
Rozpoznanie choroby ustala się na podstawie informacji uzyskanych od pacjenta (dokładnym wywiadzie), badaniu klinicznym i zdjęciach radiologicznych kości w określonych projekcjach.
Można wyróżnić nastepujące objawy:
*
o W początkowej fazie choroby bóle występują tylko przy zwiększonej ekspozycji. Nadmierne napięcie mięśni lub bolesny przyczep ścięgna mogą pośrednio wskazywać na chorobę.
o Typowe jest łączne występowanie bólów stawowych i uczucia sztywności w ich obrębie, dotyczy to w szczególności rozruchu po okresie wstrzymania (np. dłuższe siedzenie). Sztywności i ból występują w miarę uruchomienia aparatu mięśniowo-stawowego - we wczesnych stadiach choroby.
o W miarę nasilania się zmian okresy ulgi stają się coraz krótsze, a dolegliwości coraz częstsze i ostrzejsze, szczególnie przy dodatkowym obciążeniu układu ruchu. Mięśnie szkieletowe łatwiej się męczą, ponieważ wkładają więcej wysiłku w utrzymywaniu stawów w odpowiedniej pozycji. W zaawansowanych stadiach choroby bóle mają charakter stały.
Artroza kręgosłupowo-żebrowa
Artroza polega na przedwczesnym zużyciu i zwyrodnieniu tkanek tworzących staw (chrząstki stawowej, warstwy podchrzęstnej kości, płynu stawowego, torebki stawowej, więzadeł i mięśni).
W przebiegu choroby dochodzi do uszkodzenia chrząstki stawowej, przebudowy kości z tworzeniem wyrośli kostnych (tzw. osteofity), stwardnienia warstwy podchrzęstnej oraz do powstawania torbieli podchrzęstnych.
Artroza kręgosłupowo-żebrowa - Ta postać choroby zwyrodnieniowej dotyczy głównie stawów pomiędzy żebrami a wyrostkami poprzecznymi kręgów i najczęściej powoduje tępe i przewlekłe bóle pleców.
Istnieje wiele sposobów leczenia chorób reumatycznych, ale obowiązuje zasada leczenia kompleksowego, która obejmuje oprócz leczenia farmakologicznego (przyjmowanie leków), także odpowiedni tryb życia, żywienia, rehabilitację fizyczną (kinezyterapia i fizykoterapia) a nawet porady psychologa. W przypadku, kiedy nieznana jest przyczyna powstania choroby leczenie skupione jest na likwidowaniu objawów i modyfikacji przebiegu choroby, natomiast jeśli przyczyna choroby jest znana, leczenie dotyczy zarówno przyczyny, jak i objawów i przebiegu choroby. Każdy chory jest leczony w jemu właściwy sposób, zależny od rodzaju i przebiegu choroby.Za najważniejszy element leczenia zachowawczego należy uważać postępowanie niefarmakologiczne, od którego należy zacząć leczenie każdego przypadku, natomiast leczenie farmakologiczne jest indywidualne i zależy od przebiegu choroby, ciężkości objawów, reakcji na leczenie.
Artroza segmentu kręgowego
Artroza polega na przedwczesnym zużyciu i zwyrodnieniu tkanek tworzących staw (chrząstki stawowej, warstwy podchrzęstnej kości, płynu stawowego, torebki stawowej, więzadeł i mięśni).
W przebiegu choroby dochodzi do uszkodzenia chrząstki stawowej, przebudowy kości z tworzeniem wyrośli kostnych (tzw. osteofity), stwardnienia warstwy podchrzęstnej oraz do powstawania torbieli podchrzęstnych.
Artroza segmentu kręgowego wtórna do przewlekłej przepukliny jądra miażdżystego - W tej postaci choroby zmiany zwyrodnieniowe dotyczą zarówno trzonów kręgowych (kondensacja struktury kostnej, osteofity) oraz łuku kręgowego. Dolegliwości bólowe związane są głównie ze staniem i chodzeniem.
Istnieje wiele sposobów leczenia chorób reumatycznych, ale obowiązuje zasada leczenia kompleksowego, która obejmuje oprócz leczenia farmakologicznego (przyjmowanie leków), także odpowiedni tryb życia, żywienia, rehabilitację fizyczną (kinezyterapia i fizykoterapia) a nawet porady psychologa. W przypadku, kiedy nieznana jest przyczyna powstania choroby leczenie skupione jest na likwidowaniu objawów i modyfikacji przebiegu choroby, natomiast jeśli przyczyna choroby jest znana, leczenie dotyczy zarówno przyczyny, jak i objawów i przebiegu choroby. Każdy chory jest leczony w jemu właściwy sposób, zależny od rodzaju i przebiegu choroby. Za najważniejszy element leczenia zachowawczego należy uważać postępowanie niefarmakologiczne, od którego należy zacząć leczenie każdego przypadku, natomiast leczenie farmakologiczne jest indywidualne i zależy od przebiegu choroby, ciężkości objawów, reakcji na leczenie.
Boczne skrzywienie kręgosłupa
Inne nazwy choroby: Skolioza;
Nie należy mylić skoliozy z wadą postawy (postawą skoliotyczną), którą można łatwo skorygować w pozycji wyprostowanej. Jeśli plecy dziecka nie są proste, mimo że stara się ono stać tak prosto, jak to możliwe, wtedy uznaje się, że ma skoliozę.
Objawami skoliozy, które można zauważyć bez badania radiologicznego:
* wygięcie kręgosłupa na bok; zwykle w części piersiowej i w prawo. Najbardziej widoczne przy pochyleniu do przodu.
* wystawanie barku do przodu i ku górze z jednej strony
* asymetria trójkątów taliowych
* czasami przemieszczenie jednego z bioder ku górze i do przodu
* trudności we właściwym dopasowaniu odzieży
* wystawanie do tyłu jednej strony klatki piersiowej (garb żebrowy); najbardziej widoczne przy pochyleniu do przodu
* u dziewcząt cofnięcie jednej piersi i sprawianie wrażenia, że jest mniejsza
Ogólnie ze względu na przyczynę skoliozy podzielono na:
* skoliozy czynnościowe - nie mają charakteru zmian utrwalonych - są wynikiem np. różnicy długości kończyn, przykurczów stawów biodrowych, podrażnienia korzeni rdzeniowych np. procesem zapalnym lub nowotworowym. Usunięcie przyczyny eliminuje skrzywienie.
* skoliozy strukturalne - mają charakter zmian utrwalonych. Ogólnie dzieli się je na wrodzone skoliozy kostnopochodne: np. kręgi klinowe, zrosty żeber, półkręgi. Częstość występowania - poniżej 0,5%.oraz nerwowomięśniowe: np. w przebiegu przepukliny oponowo rdzeniowej, mózgowego porażenia dziecięcego, artrogrypozy, pourazowych niedowładów wiotkich i spastycznych, ataksji Friedreicha, dystrofii mięśniowych itp.
* skoliozy idiopatyczne(ok. 80 - 90% wszystkich skolioz) - przyczyna nieznana. Odsetek występowania - ok. 2-3% populacji. Częstość szybkiej progresji jest niższa niż w przypadku skolioz nerwowo mięśniowych. W skoliozach do 30° progresja występuje praktycznie do momentu osiągnięcia dojrzałości kostnej. Skoliozy o wartości kątowej skrzywienia ponad 30° mogą pogarszać się przez całe życie.
Możliwe następstwa i powikłania
* Bóle.
* Klatka piersiowa może ulec zniekształceniu.
* Chorzy bardzo cierpią z powodu zdeformowania ciała (garb).
óle kręgosłupa
Kręgosłupa stanowią 33 lub 34 kręgi oddzielone krążkami międzykręgowymi i zespolone więzadłami podłużnymi- przednim i tylnym. Sprężyste krążki, znajdujące się między kręgami, przy wykonywaniu różnych czynności znoszą obciążenia, które liczy się w kilogramach na centymetr kwadratowy.
Wyliczono, że leżenie na plecach daje obciążenie około 30 kilogramów, chodzenie 85, skakanie 110, pochylanie w pozycji stojącej 150, a siedzenie bez podparcia - aż 180. Brak aktywności ruchowej, osłabiając nasze mięśnie przykręgosłupowe, pozbawia nas naturalnego gorsetu osłaniającego kręgosłup. Tak więc odpowiednia, systematyczna gimnastyka jest podstawą profilaktyki chroniącej nas przed bólami kręgosłupa.
Jedną z najczęstszych przyczyn bólu jest uszkodzenie mięśni, ścięgien lub krążków międzykręgowych.
Drugą częstą przyczyną bólu są uszkodzenia wynikające z wad wrodzonych lub degeneracji kręgosłupa związanej z wiekiem. Są to na przykład tzw. wypadnięcie dysku (dyskopatia) albo kręgozmyk - czyli przemieszczenie kręgów względem siebie.
Trzecią istotną grupą źródeł bólu są schorzenia neurologiczne, takie jak zapalenia nerwów (rwa kulszowa).
Choroba Forestiere - Rotes - de Querol
Inne nazwy choroby: Hiperostoza usztywniająca kręgosłupa;
Choroba zwyrodnieniowa to wynik zarówno biologicznych, jak i mechanicznych zdarzeń, które destabilizują powiązane ze sobą procesy degradacji i syntezy chrząstki stawowej - chondrocytów i macierzy pozakomórkowej oraz warstwy podchrzęstnej kości. Proces ten może być zapoczątkowany przez liczne czynniki.
Choroba obejmuje wszystkie tkanki stawu. Przejawia się morfologicznymi, biochemicznymi, molekularnymi i biomechanicznymi zmianami komórek macierzy, które prowadzą do rozmiękania, włókienkowatości, owrzodzeń i utraty masy chrząstki stawowej, stwardnienia i zagęszczenia tkanki kostnej, osteofitów i torbielek podchrzęstnych. Choroba zwyrodnieniowa charakteryzuje się bólem stawowym, tkliwością, ograniczeniem ruchomości stawowej, pojawiającymi się niekiedy wysiękami, procesem zapalnym, któremu nie towarzyszą objawy układowe.
Hiperostoza usztywniająca kręgosłupa (Choroba Forestiere - Rotes - de Querol) - W postaci tej, zmiany zwyrodnieniowe dotyczą co najmniej 3 trzonów kręgowych, których kształt przypomina dzioby papuzie lub ściekającą stearynę. Osoby chore skarżą się na ograniczenie elastyczności kręgosłupa oraz przewlekle, na ogół umiarkowane bóle.
Istnieje wiele sposobów leczenia chorób reumatycznych, ale obowiązuje zasada leczenia kompleksowego, która obejmuje oprócz leczenia farmakologicznego (przyjmowanie leków), także odpowiedni tryb życia, żywienia, rehabilitację fizyczną (kinezyterapia i fizykoterapia) a nawet porady psychologa. W przypadku, kiedy nieznana jest przyczyna powstania choroby leczenie skupione jest na likwidowaniu objawów i modyfikacji przebiegu choroby, natomiast jeśli przyczyna choroby jest znana, leczenie dotyczy zarówno przyczyny, jak i objawów i przebiegu choroby. Każdy chory jest leczony w jemu właściwy sposób, zależny od rodzaju i przebiegu choroby. Za najważniejszy element leczenia zachowawczego należy uważać postępowanie niefarmakologiczne, od którego należy zacząć leczenie każdego przypadku, natomiast leczenie farmakologiczne jest indywidualne i zależy od przebiegu choroby, ciężkości objawów, reakcji na leczenie.
Choroba Haglunda - Severa
Inne nazwy choroby: Apophysitis calcanei; Martwica guza kości piętowej; Osteonecrosis;
Choroba Haglunda - Severa (apophysitis calcanei) jest jałową martwicą guza kości piętowej. Choroba Haglunda należy do jałowych martwic kości, na które chorują dzieci i młodzież w okresie wzrostu, z przewagą wśród chłopców. Choroba trwa średnio około 18 miesięcy przy czym rokowanie jest dobre.
Zmiany chorobowe zaczynają się od niewielkiego, podchrząstkowo położonego pola martwicy, spowodowanej niedokrwieniem tętniczym.
Do zaburzeń ukrwienia dochodzi szczególnie łatwo u dzieci i młodzieży w związku z brakiem połączeń między krążeniem nasadowym i przynasadowym. Szybka przebudowa kości u dzieci zwykle sprzyja regeneracji pole martwicy, ale może pozostać po niej deformacja co może doprowadzić w konsekwencji do wczesnych zmian zwyrodnieniowych.
Postępowanie w chorobie jest jedynie objawowa i polega na ograniczeniu przeciązeń i nadmiernych obciążeń, stosowaniu wkładki podpierające sklepienie podłużne stóp oraz wykonywaniu odpowiednich ćwiczeń. Przy silnych dolegliwościach stosuje się leki przeciwzapalne.
Choroba Scheuermanna
Inne nazwy choroby: Młodzieńcza kifoza;
Choroba Scheuermanna dotyczy głównie młodzieży w wieku między 12 a 17, występuje głównie wśród chłopców w wieku, kiedy najżywsze są procesy kostnienia kręgosłupa – między 14 a 17 rokiem życia, u dziewcząt przejawia się między 12 a 14 r. ż.
Trwałe zmiany występują przeważnie w dolnym odcinku piersiowym i górnym lędźwiowym. Patologia dotyczy głównie płaszczyzny strzałkowej. Częstość występowania w populacji sięga 0,4-8,3%. Głównymi objawami powodującymi zgłaszanie się do lekarza są: narastające zaokrąglenie pleców i dolegliwości bólowe kręgosłupa.
Kyfoza większa niż 45°, jak i obecność klinowato zniekształconych więcej niż dwóch trzonów kręgowych na szczycie deformacji oraz tzw. guzków Schmorla stanowi potwierdzenie rozpoznania klinicznego. We wczesnych postaciach pomocny jest MRI kręgosłupa.
Proces chorobowy trwa z reguły 2 – 3 lata i więcej .- jeśli w porę nie zastosuje się prawidłowego leczenia. Stopniowo następuje przebudowa trzonów, zwłóknienie guzków i utrwalenie zmian. Trzon uszkodzony w swej części przedniej przybiera kształt klina i doprowadza do pogłębienia się fizjologicznego wygięcia kifotycznego odcinka piersiowego kręgosłupa, szpecące sylwetkę – kształtując tzw. plecy okrągłe.Wobec powyższego
Objawy
Pierwszym objawem jest zła postawa, polegająca na pochylaniu się kręgosłupa ku przodowi. Gdy proces zlokalizowany jest w odcinku piersiowym, występują tzw. plecy okrągłe, ze zwiększeniem lordozy lędźwiowej oraz wysunięciem barków ku przodowi. Gdy zmiany umiejscowione są w okolicy piersiowo-lędźwiowej lub lędźwiowej, obserwuje się plecy płaskie. Zmianom towarzyszyć mogą dolegliwości bólowe o niewielkim nasileniu, które nie występują stale. W pierwszych latach choroba przebiega zazwyczaj bezboleśnie. Dopiero w okresie zakończenia wzrostu mogą się pojawiać objawy zmęczenia, pobolewania grzbietu, najczęściej zlokalizowane powyżej lub poniżej zmian. Bóle mogą pojawiać się w wieku dojrzałym.
Dna moczanowa
Jest to choroba spowodowana zaburzeniem przemiany kwasu moczowego, w wyniku której dochodzi do zwiększenia wytwarzania kwasu moczowego ze składników żywnościowych zawierających puryny (mięso - zwłaszcza wieprzowiny, nadmiar potraw tłustych, bogatych w białko, nadmierne spożycie alkoholu i kawy) bądź też niedostatecznym wydalaniem kwasu moczowego z organizmu.
Dna moczanowa jest to nawrotowe ostre zapalenie stawów obwodowych wywołane odkładaniem się w stawach, ścięgnach i tkankach okołostawowych kryształów moczanów jednosodowych wytrącających się przy nadmiernym stężeniu kwasu moczowego w płynach ustrojowych. Zapalenie stawów może przechodzić w postać przewlekłą i być przyczyną deformacji stawów.
Nowoczesne metody leczenia pozwalają chorym na prowadzenie normalnego trybu życia jeśli tylko rozpoznanie zostało ustalone odpowiednia wcześnie i przestrzeganie są zalecania lekarskie.
W przebiegu dny można wyróżnić następujące fazy:
* fazę bezobjawową,
* fazę ostrych napadów dny,
* fazę między napadami,
* dna przewlekła z destrukcyjnymi, nieodwracalnymi zmianami w stawach i nerkach.
W fazie bezobjawowej stwierdza się jedynie podwyższony poziom kwasu moczowego w krwi. Faza ostrych napadów dny spowodowana jest ostrym dnawym zapaleniem stawów, które często wyzwalane jest przez stresy fizyczne, psychiczne, spożywanie pokarmów zawierających dużo puryn oraz alkohol.
Pierwszym objawem choroby jest nagły, ostry ból pojawiający się najczęściej w nocy, stopniowo nasilający się o charakterze rozdzierającym, któremu towarzyszy wzrost temperatury ciała, obrzęk, nadmierne ocieplenie, zaczerwienienie i nadmierna wrażliwość w okolicy chorego stawu.
Przewlekłe dnawe zapalenie stawów powstaje w wyniku braku profilaktyki i leczenia i charakteryzuje się nieodwracalną deformacją stawów z obecnością nadżerek stawów, któremu towarzyszy ograniczenie zakresu ruchów wielu stawów.
Leczenie dny moczanowej trwa całe życie. Prawidłowe postępowanie obejmuje:
* likwidację objawów ostrego zapalenia poprzez podawanie leków przeciwzapalnych,
* zapobieganie występowaniu kolejnych ostrych częstych nawrotów dny,
* zapobieganie dalszemu odkładaniu się kryształów moczarów.
Postępowanie w ostrym napadzie dny polega na przyjmowaniu kolchicyny, która powoduje zwykle natychmiastowy efekt terapeutyczny.
Dysplazja stawów biodrowych
Tą wadą obarczonych jest od 5 do 6 proc. dzieci. Bezpośredniej przyczyny u konkretnego dziecka zwykle nie udaje się ustalić. Do powstania takich nieprawidłowości dochodzi najczęściej w czasie życia płodowego, a istniejące zmiany mogą się nasilić w okresie okołoporodowym.
Przed porodem nie można stwierdzić, czy dziecko urodzi się z dysplazją. Wadę diagnozuje się w pierwszych dniach życia.
Zapobieganie dysplazji stawów biodrowych polega na następujących czynnościach pielęgnacyjnych:
*
o układaniu dziecka na brzuszku z maksymalnie rozwartymi nóżkami w pozycji żaby; ma to bardzo duże znaczenie zapobiegawczo-lecznicze,
o zakładaniu dziecku między nóżki dwóch pieluch, złożonych w kostkę lub ręcznika na całą dobę,
o noszeniu dziecka na brzuchu lub biodrze matki z maksymalnie rozwartymi nóżkami, a nie w innej pozycji,
o nie należy zawijać (krępować) pieluszkami nóżek niemowląt z maksymalnym ich przywiedzeniem
Gonartroza
Inne nazwy choroby: Choroba zwyrodnieniowa stawu kolanowego; Zwyrodnienie stawu kolanowego;
Za gonartrozę należy uważać ból i dysfunkcję kolana, w którym radiologicznie potwierdzono proces zwyrodnieniowy. Za potwierdzenie uważa się co najmniej obecność osteofitów na krawędzi stawowej kości piszczelowej i/lub udowej.
Do rozpoznania konieczne jest wykluczenie innych przyczyn objawów klinicznych.
Zwyrodnienie stawu kolanowego występuje częściej u kobiet, zwłaszcza starszych i otyłych. Podstawą do rozpoznania choroby zwyrodnieniowej jest ból w stawie i jego okolicy nasilający się przy ruchach, przy wstawaniu, przy schodzeniu po schodach, w czasie noszenia ciężkich przedmiotów i ustępujący w spoczynku.
Rozpoznanie gonartrozy powinno być potwierdzone wynikiem badania radiologicznego. W różnicowaniu najbardziej pomocnymi, charakterystycznymi objawami są: bóle podczas ruchu (szczególnie bóle pierwszych ruchów) i trzeszczenie drobnoziarniste. Przy zajęciu powierzchni stawu rzepkowo-udowego silniejsze bóle pojawiają się podczas schodzenia.
Pierwotną przyczyną procesu zwyrodnieniowego stawu kolanowego mogą być urazy, zapalenia stawu, choroba odkładania pyrofosforanu wapnia, artropatia hydroksyapatytowa, uszkodzenie łękotki, chrzęstniako-kostniakowatość maziówkowa, kosmkowo-barwnikowe zapalenie błony maziowej, rozwarstwiająca martwica aseptyczna, dysostoza wielonasadowa śródchrzęstna i inne rzadsze.
Nie ma sposobu trwałego wyleczenia choroby zwyrodnieniowej stawu biodrowego i kolanowego, ale odpowiednie leczenie zachowawcze może zmniejszyć ból, utrzymać lub nawet zwiększyć zakres ruchów w stawach i ograniczyć kalectwo.
Pierwszym ważnym krokiem jest dążenie do redukcji otyłości. Ważne miejsce zajmuje także kinezyterapia. W chorobie zwyrodnieniowej kolana chodzi głównie o wzmocnienie mięśnia czworogłowego uda.
U chorych ze zwyrodnieniem stawu kolanowego, gdy pojawiają się objawy zapalenia (ból, zaczerwienienie, nadmierne ucieplenie i obrzęk), jest uzasadnione stosowanie dostawowo preparatów sterydowych (Solu Medrol, Diprophos, Kenalog), czasem z wcześniejszym odciąganiem ze stawu zgromadzonego tam płynu.
Chorzy z zaawansowaną chorobą zwyrodnieniową, u których dolegliwości bólowe nie ustępują po lekach i którzy mają coraz większe trudności w wykonywaniu codziennych czynności, są kierowani przez lekarza pierwszego kontaktu do ortopedy w celu rozważenia wskazań i możliwości leczenia operacyjnego. Radykalną operacją z całkowitą wymianą stawu jest alloplastyka, czyli założenie endoprotezy (wewnętrznej protezy) stawu kolanowego czy biodrowego. U zdecydowanej większości chorych zabieg ten zapewnia znaczne zmniejszenie bólu i poprawę w poruszaniu się.
Koksartroza
Inne nazwy choroby: Choroba zwyrodnieniowa stawu biodrowego; Zwyrodnienie biodra;
Generalnie proces zwyrodnienia stawu polega na destrukcyjnych zmianach chrząstki stawowej. Chorzy najczęściej skarżą się na poranną sztywność stawu - nierzadko może ona trwać powyżej pół godziny - ale także nasilający się ból po dłuższym chodzeniu. Jeśli do tego dołączymy jeszcze obecność wyrośli kostnych, czyli tzw. osteofitów, stwierdzanych w badaniu radiologicznym stawu, to mamy już pełny obraz choroby zwyrodnieniowej.
Chorobę zwyrodnieniową stawu biodrowego charakteryzują skargi na ból pochodzący ze stawu podczas ruchu i zmiany stwierdzone badaniem radiologicznym - co najmniej istnienie osteofitów panewki stawu i/lub główki kości udowej.
Symptomy zwyrodnienia stawu biodrowego to skargi na bóle wywołane ruchem i obciążeniem kończyny, najsilniejsze podczas pierwszych mchów po okresie bezruchu, zlokalizowane od pachwiny do kolana, najczęściej w przednio-bocznej i przedniej części uda.
Zwyrodniały staw biodrowy boli w pachwinie i na przodzie lub z boku uda. Dolegliwości nasilają się po okresie bezruchu (zjawisko to znane jest także pod angielską nazwą "gel phenomenon"). Z reguły dochodzi do ograniczenia ruchomości stawu biodrowego. Chory miewa trudności z założeniem nogi na nogę, częste jest skrócenie chorej kończyny np. na skutek przykurczu w stawie.
Nie ma sposobu trwałego wyleczenia choroby zwyrodnieniowej stawu biodrowego i kolanowego, ale odpowiednie leczenie zachowawcze może zmniejszyć ból, utrzymać lub nawet zwiększyć zakres ruchów w stawach i ograniczyć kalectwo.
Pierwszym ważnym krokiem jest dążenie do redukcji otyłości. Ważne miejsce zajmuje także kinezyterapia. W chorobie zwyrodnieniowej kolana chodzi głównie o wzmocnienie mięśnia czworogłowego uda.
Chorzy z zaawansowaną chorobą zwyrodnieniową, u których dolegliwości bólowe nie ustępują po lekach i którzy mają coraz większe trudności w wykonywaniu codziennych czynności, są kierowani przez lekarza pierwszego kontaktu do ortopedy w celu rozważenia wskazań i możliwości leczenia operacyjnego. Radykalną operacją z całkowitą wymianą stawu jest alloplastyka, czyli założenie endoprotezy (wewnętrznej protezy) stawu kolanowego czy biodrowego. U zdecydowanej większości chorych zabieg ten zapewnia znaczne zmniejszenie bólu i poprawę w poruszaniu się.
Krzywica
Inne nazwy choroby: Osteomalacja;
Przyczyną krzywicy u dzieci jest niedostatek witaminy D, zbyt mało nasłonecznienia. U dorosłych jeszcze dodatkowo: Niedostatek witaminy D po operacjach żołądka, w chorobach jelita cienkiego łub trzustki; Upośledzenie czynności nerek lub marskość wątroby; Zażywanie leków przeciw padaczce; Nadużywanie środków przeczyszczających.
Witamina D3 może być dostarczona wraz z pokarmami pochodzenia zwierzęcego, bądź wytworzona z prowitaminy D2 znajdującej się w skórze. Na powstanie witaminy D3 z witaminy D2 wpływa promieniowanie słoneczne. W miesiącach jesienno-zimowych, szczególnie w dużych miastach ilość docierających promieni ultrafioletowych może być niewystarczająca, wtedy organizm dziecka może odczuć brak koniecznej do prawidłowego wzrostu i rozwoju witaminy. Częściej dotyczy wcześniaków i bliźniąt, co wynika z małych zapasów witaminy D3 z okresu życia płodowego. Dzieci urodzone z niską masą ciała często bardzo szybko przybierają na wadze i jeśli nie otrzymają odpowiedniej ilości witaminy objawy krzywicy mogą wystąpić już przed trzecim miesiącem życia. Zauważono, że wyraźniejsze objawy krzywicy występują u niemowląt szybciej rosnących, którym dostarczono wszystkich składników pokarmowych za wyjątkiem witaminy D, niż u niemowląt niedożywionych i zaniedbanych.
Leczenie
U dzieci
Możliwie codziennie 100-200 jednostek OM) witaminy D oraz nasłonecznianie lub naświetlanie promieniami ultrafioletowymi. Jeśli nie zapewnia się codziennego przyjmowania witaminy D, jednorazowo 300 000 jednostek (JM) witaminy D (terapia uderzeniowa). Po zakończeniu leczenia skrzywienia kości ulegają zwykle samokorekcji.
U dorosłych
Witamina D w dużych dawkach. Noszenie gorsetu ortopedycznego, który ewentualnie może odciążyć kręgosłup.
Preparaty zawierające tylko witaminę D .
D-Tracetten, Oleovit , Virgosan, Ergocalciferol, Vigantoletten, Vitaminum D3.
Osteofitoza trzonów kręgowych
Choroba zwyrodnieniowa to wynik zarówno biologicznych, jak i mechanicznych zdarzeń, które destabilizują powiązane ze sobą procesy degradacji i syntezy chrząstki stawowej - chondrocytów i macierzy pozakomórkowej oraz warstwy podchrzęstnej kości.
Proces ten może być zapoczątkowany przez liczne czynniki. Choroba obejmuje wszystkie tkanki stawu. Przejawia się morfologicznymi, biochemicznymi, molekularnymi i biomechanicznymi zmianami komórek macierzy, które prowadzą do rozmiękania, włókienkowatości, owrzodzeń i utraty masy chrząstki stawowej, stwardnienia i zagęszczenia tkanki kostnej, osteofitów i torbielek podchrzęstnych. Choroba zwyrodnieniowa charakteryzuje się bólem stawowym, tkliwością, ograniczeniem ruchomości stawowej, pojawiającymi się niekiedy wysiękami, procesem zapalnym, któremu nie towarzyszą objawy układowe
Osteofitoza trzonów kręgowych - Ta postać zmian zwyrodnieniowych jest najczęstsza i najłatwiej wykrywalna badaniem radiologicznym, jednak ani wielkość ani stopień rozsiania zmian nie koreluje z natężeniem bólu. Zmian tych nie można uważać za wyraz zwyrodnienia stawów, ponieważ nie posiadające torebki stawowej krążki międzykręgowe nie są stawami.
Istnieje wiele sposobów leczenia chorób reumatycznych, ale obowiązuje zasada leczenia kompleksowego, która obejmuje oprócz leczenia farmakologicznego (przyjmowanie leków), także odpowiedni tryb życia, żywienia, rehabilitację fizyczną (kinezyterapia i fizykoterapia) a nawet porady psychologa. W przypadku, kiedy nieznana jest przyczyna powstania choroby leczenie skupione jest na likwidowaniu objawów i modyfikacji przebiegu choroby, natomiast jeśli przyczyna choroby jest znana, leczenie dotyczy zarówno przyczyny, jak i objawów i przebiegu choroby. Każdy chory jest leczony w jemu właściwy sposób, zależny od rodzaju i przebiegu choroby. Za najważniejszy element leczenia zachowawczego należy uważać postępowanie niefarmakologiczne, od którego należy zacząć leczenie każdego przypadku, natomiast leczenie farmakologiczne jest indywidualne i zależy od przebiegu choroby, ciężkości objawów, reakcji na leczenie.
Osteoporoza
Jest to zrzeszotnienie kości. Następuję przewaga procesu utraty kości nad jej tworzeniem. Kość staje się cienka, słaba i krucha, łatwo się łamie. Najczęściej proces ten obejmuje kości kręgosłupa. Stąd też pierwszym objawem, z jakim chory zwykle zgłasza się do lekarza, jest ból pleców.
Osteoporoza może być spowodowana barakiem aktywności fizycznej, dużym niedoborem składników mineralnych w pożywieniu, zaburzeniami hormonalnymi.
Demineralizacja kości, czyli utrata składników mineralnych potrzebnych do jej budowy, towarzyszy najczęściej procesowi starzenia się organizmu, stąd tez osteoporoza występuje głównie w wieku podeszłym.
Drugą grupę chorych stanowią kobiety w okresie menopauzalnym. Jest to związane z niedoborem hormonów wpływających m.in. na procesy tworzenia układu kostnego.
Generalnie można wymienić następujące czynniki ryzyka:
Czynniki ryzyka, które można wymienić, to:
* hormony płciowe - zaburzenia cyklu miesięcznego, obniżony poziom estrogenów po menopauzie, a u mężczyzn niski poziom testosteronu,
* anoreksja,
* niedostateczna ilość wapnia i witaminy D w diecie,
* stosowanie niektórych leków, np. glukokortykoidów i leków przeciwpadaczkowych,
* nieaktywny tryb życia i długotrwałe unieruchomienie w łóżku z powodu jakiejś choroby,
* palenie papierosów,
* nadużywanie alkoholu.
Często rozwija się bez żadnych objawów. Ujawnić się może dopiero wtedy, gdy np. otwieranie skrzyni tapczanu wyzwoli gwałtowny ból kręgosłupa i okaże się, że nastąpiło złamanie kręgu, lub upadek na równej drodze i podparcie się ręką spowoduje złamanie nadgarstka, albo też upadek na biodro doprowadzi do złamania szyjki kości udowej.
Osteoporozie można zapobiegać dbając o wystarczającą ilość wysiłku fizycznego, aby kości były jak najdłużej silne i sprawne.
//Nie pytać mnie nic więcej o chorobach. Błee....//
//Poprawić posta, bo nie miałem czasu by to zrobić//
//W poście jest troche o ludziach i to edytować na zwierzęta//
//Jeśli to przeczytaliście to was podziwiam.//
//Może kolejną dawkę chorób?//
//Przypominam żadnych pytań.//
//Jedyne pytanie na jakie moge odpowiedzieć to czy dodam jakieś choroby//
Post został pochwalony 1 raz |
|
| Powrót do góry |
|
|
Burza
Samica Alfa Azarath(?)
Dołączył: 02 Sty 2010
Posty: 46
Przeczytał: 0 tematów
Ostrzeżeń: 0/5
Płeć:
|
| Wysłany: Wto 17:42, 05 Sty 2010 Temat postu: |
|
|
JEZU DOŚĆ! Dostajesz pochwałę i jestem za... moje oczka...
Post został pochwalony 0 razy |
|
| Powrót do góry |
|
|
Sindragosa
Opętana Szamanka
Dołączył: 05 Paź 2009
Posty: 1049
Przeczytał: 0 tematów
Pomógł: 7 razy
Ostrzeżeń: 0/5
Skąd: z krainy śmierci
Płeć:
|
| Wysłany: Wto 19:35, 05 Sty 2010 Temat postu: |
|
|
Mam przez to zawrotów głowy! Chyba lepiej pisać zielonym kolorem na przyszłość. Dostajesz drugą pochwałe i choroby wprowadzamy Hekate?
Post został pochwalony 0 razy |
|
| Powrót do góry |
|
|
|
|
Nie możesz pisać nowych tematów
Nie możesz odpowiadać w tematach
Nie możesz zmieniać swoich postów
Nie możesz usuwać swoich postów
Nie możesz głosować w ankietach
|
|
|
